Atrybutowa analiza rentowności portfela
Atrybutowa analiza rentowności
portfela (performance
attribution analysis) porównuje całkowity zwrot z bieżących inwestycji ze
zwrotem ze wzorcowego portfela, a różnica to:
a)
Efekt
alokacji
Za pomocą
efektu alokacji efektu alokacji
(allocation effect) mierzy się przeinwestowanie lub niedoinwestowanie w
określony segment rynku odnosząc zwroty portfela z inwestycji dokonanych w tym
segmencie do całkowitego zwrotu z portfela wzorcowego. Efektywna alokacja na
rynku jest, więc kwestią inwestowania większych pieniędzy w te jego segmenty, które
dają wyższe średnie zwroty.
Za
pomocą drugiego efektu, efektu doboru
efektu doboru (selection effect) można określić rentowność portfela inwestora z
inwestycjami dokonanymi w taki segmenty rynku, które generują wyższe zwroty niż
zwroty z portfela wzorcowego.
Całkowita
wartość dodana rentowności portfela inwestora stanowi sumę efektów alokacji i
doboru.
Celem analizy atrybutowej kategorii papierów
wartościowych (asset class attribution analysis) jest określenie przyczyn
rentowności o wartości dodanej.
Efekt rotacji gałęzi (sector rotation effect) jest
tożsamy z efektem alokacji, lecz wykorzystuje się go do ustalenia, jakie spółki
(np. surowców podstawowych, transportu, dóbr nietrwałych konsumpcyjnych) mają większą
lub mniejszą wagę w gałęzi, zanim określi się, które z nich są preferowane.
Taktyczna alokacja aktywów
Taktyczna alokacja aktywów jest strategią zarządzania portfelem,
którą stosując menadżer, stara się uzyskać zwrot z tytułu alokacji inwestycji
na rynku. Metoda ta polega na tym, że zarządzający dobiera do portfela taki papiery
wartościowe, których cena się zmienia.
Idealną alokację
aktywów można przyrównać do posiadania opcji typu luk-bek (look-back), z której
po wygaśnięciu umowy otrzymuje się zwrot równy najwyższym zwrotom z aktywów z
danego okresu.
Problem błędu wzorca
Problem błędu wzorca (banchmark error) to problem braku
reprezentatywnego portfela rynku.
Linia rynku obligacji oraz efekt polityki i zarządzania
Linia rynku obligacji (Bond market Line) podobna do
linii rynku papierów wartościowych (eSeMeL SML). Linia jest prowadzona od
punktu rentowności wekslu skarbowych do punktu Lehman Brothers Government
Corporate Cond Index, a nie indeksu S&P500.
Indeks Lehman daje średnią roczną stopę zwrotu dla pewnego wspólnego okres,
a czas trwania tego indeks jest ważony wartością czasu trwania indywidualnych
obligacji.
Zwrot z
portfela obligacji różni się od indeksu Lehman ze względu na cztery przyczyny:
a)
Efekt
polityki (Policy effect)
b)
Efekt
przewidywania stopy oprocentowania (interest rate anticipation effect)
c)
Efekt
analizy (analysis effect)
d)
Efekt
obrotu (trading effect)
Efekt zarządzania (management effect) jest
tworzony przez trzy ostatnie, tj. efekt przewidywania stopy oprocentowania, efekt
analizy i efekt obrotu.
Efekt polityki jest związany z polityką wobec
ryzyka (w przypadku obligacji to czas trwania – duration). Za jego pomocą
mierzy się zmiany oczekiwanego zwrotu z danego portfela, wynikające z różnicy
między jego czasem trwania, a czasem trwania indeksu Lehman. Zakłada się, że
czas trwania portfela niezarządzanego może być równy portfelowi z indeksu
Lehman.
Efekt przewidywania stopy
oprocentowania mierzy
różnice w zwrotach oraz czasie trwania badanego portfela, zestawione z
odpowiednimi dla portfela obligacji długookresowych. Na to związek z
wydłużaniem lub skracaniem czasu trwania portfela w kontekście przewidywania
zmian stopy procentowej. Nadal poruszamy się na linii rynku obligacji.
Różnica między
oczekiwanym zwrotem z czasu trwania, a bieżącym zwrotem z portfela w danym
okresie jest wynikiem połączenia efektu analizy i obrotu.
Efekt analizy jest różnicą zwrotów wynikającą
z nabycia obligacji, które czasowo mają ceny niższe w stosunku do ich poziomu
ryzyka. Jeżeli bieżący zwrot jest większy niż oczekiwany, oznacza to, że
zarządzający portfelem nabył niedowartościowane aktywa, które jednak nabrały
właściwej wartości, co w rezultacie dało nadwyżkę zwrotu w badanym okresie.
Efekt obrotu powstaje w wyniku
krótkookresowych zmian w portfelu w danym czasie. Mierzy się go, jako resztę po
obliczeniu efektu analizy z całkowitej nadwyżki zwrotu z czasu trwania obligacji
(tj. odległości od linii rynku obligacji).
W tej
technice traktuje się zwrot z czasu trwania, jako wyczerpującą miarę ryzyka dla
obligacji, ale pomija się różnice poziomów ryzyka niewypłacalności – nie rozróżnia
się kategorii AAA i BAA.
Dekomponowanie całkowitego zwrotu z portfela obligacji
P.O.Dietz,
H.R. Fogler i D.J.Hardy przedstawili technikę dekomponowanie całkowitego zwrotu
z portfela obligacji na efekty:
a)
płatności
b)
sektoru
i jakości
Całkowity
zwrot wynika ze:
Ø
znanego
efektu dochodu – wynikającego ze
stopy przychodu w terminie płatności
Ø
nieznanego
efektu zmiany ceny, który wiąże się
z:
o
efektem
stopy oprocentowania,
o
efektem
sektoru i jakości
o
efektem
reszty.
Efekt dochodu, inaczej efekt stopy przychodu w
terminie płatności, jest zwrotem, który inwestor powinien uzyskać, jeśli w
ciągu tego okresu nie zmieni się krzywa przychodu. Oznacza to, że otrzyma on
dochód z odsetek, zmianę ceny w relacji do wartości nominalnej i jakąkolwiek
zmianę ceny wynikającą z upływu czasu i kształtu krzywej przychodu.
Efekt stopy procentowej mierzy, co się stało z daną
emisją obligacji w wyniku zmian struktury terminowej stóp oprocentowania
badanym okresie. Każda obligacja jest wyceniana na podstawie krzywej przychodu
z papierów wartościowych skarbowych i terminu ich płatności oraz premii za ryzyko
w stosunku do przychodów z papierów skarbowych.
Efekt sektoru/jakości mierzy oczekiwany wpływ zwrotów z
sektora, z jakiego pochodzą obligacje oraz kategorię jakościową obligacji.
Efekt reszty mierzy to, co pozostaje po uwzględnianiu
trzech poprzednich czynników.
Całkowity zwrot minus efekt dochodu minus efekt
stopy procentowej minus efekt
sektoru/jakości równa się efekt
reszty.
Analiza źródeł zwrotów
G. Fong, Ch. Pearson
i O. Vasicek zaproponowali technikę ceny rentowności portfela obligacji, w
której również dzieli się całkowity zwrot na kilka składowych.
Uwzględnili
całkowity zwrot portfela (R) jako efekt zewnętrznej stopy oprocentowania (I),
która jest poza kontrolą zarządzającego portfelem, jak i proces zarządzania (C).
R=I+C
( I ) dzieli się na dwa
składniki:
a)
oczekiwany
zwrot (E)
b)
nieoczekiwany
zwrot (U)
Oczekiwany zwrot (E) to zwrot z portfela papierów
wartościowych wolnych od ryzyka niewypłacalności, przy założeniu braku zmian
terminowych stóp oprocentowania, tzn. stóp przyszłych jednookresowych. Jest to
również tzw. ukryta prognoza rynku.
Nieoczekiwany zwrot (I) wynika z biezących zmian
kursów transakcji terminowych.
(C) dzieli się na:
a)
Zwrot
z tytułu zarządzania terminami płatności (M)
b)
Zwrot
z tytułu zarządzania rozpiętością/jakością (S)
c)
Zwrot
z tytułu doboru specjalnych papierów wartościowych (B)
Zwrot z tytułu zarządzania
terminami płatności (M)
określa, jak dobrze zarządzający portfelem zmienia terminy płatności (czas
trwania – duration – obligacji), przewidując zmiany stóp procentowych.
Zwrot z tytułu zarządzania
rozpiętością/jakością (S)
wskazuje, jaki wpływ na zwrot ma dokonywany przez menadżera dobór do portfela
obligacji z różnych sektorów i o rozmaitych kategoriach jakości.
Zwrot z tytułu doboru specjalnych
papierów wartościowych (B)
– te papiery to obligacje, które zostały wybrane do zrealizowania zwrotów z
tytułu zarządzania terminami płatności i zwrotów z tytułu zarządzania rozpiętością
i jakością.
Wymagane charakterystyki portfela wzorcowego
J.V.
Bailey, T.M. Richars i D.E. Tierney stwierdzają ostatecznie, że użyteczny
portfel wzorcwy powinien mieć takie oto cechy:
Ø
Niedwuznaczność.
Nazwy i wagi papierów wartościowych składających się na portfel wzorcowy są
wyraźnie określone.
Ø
Inwestowalność.
Jest dostępna opcja zarzucenia aktywnego zarządzania i po prostu zastosowanie wzorca.
Ø
Mierzalność.
Jest możliwe obliczenie rentowości portfel w wzorcowego na podstawie danych o
rozsądnej częstotliwości.
Ø
Odpowiedniość.
Wzorzec jest zgodny ze stylem inwestycyjnym menedżera.
Ø
Aktualność
opinii inwestycyjnych. Zarządzając ma aktualną wiedzę inwestycyjną (pozytywną,
negatywną lub neutralną) o papierach wartościowych tworzących wzorzec.
Ø
Przewidywalność.
Portfel wzorcowy jest konstruowany przed rozpoczęciem ocenianego okresu.
Portfele
wzorcowe mogą mieć charakter:
a)
Globalny
– zawierając największą mieszankę aktywów ryzykownych dostępnych na świecie
b)
Specyficzny
– zgodny ze stylem zarządzania indywidualnego menedżera zarządzającego
pieniędzmi inwestora (wzorzec zwyczajowy).
c)
Wzorzec
pośredni – powinien spełniać zbiór cech zasugerowanych przez Baileya, Richardsa
i Tierneya.
Bardzo ciekawy wpis. Takie informacje na pewno przydadzą się nie tylko jednostkom, ale też większym firmom.
OdpowiedzUsuńBardzo przydatny blog. Sam próbuję działać na giełdzie, inwestować. Tutaj wszystko jest opisane bardzo przejrzyście, językiem dla początkujących osób. Na początku chcę popróbować w inwestowanie na giełdzie, a potem może w coś większego.
OdpowiedzUsuńPóki co to dla mnie czarna magia, ale się uczę i wiem coraz więcej
OdpowiedzUsuńTakie inwestycje zdecydowanie bardziej się opłacają niż np. wkładanie pieniedzy na lokate
OdpowiedzUsuń